ข้าคือแม่ทัพที่คลั่งรักที่สุดในแคว้น

ในชีวิตนี้ข้าไม่เคยคิดว่า จะได้พบเห็นดวงตาที่น่าหลงใหลถึงเพียงนี้ ดวงตาคู่นี้แจ่มชัดดังดวงดาราที่ลอยอยู่บนท้องฟ้ายามข้ามคืน ดวงตานี้สามารถทำให้จิตใจที่ว่างเปล่าของข้าอบอุ่น และสงบขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ เหมือนว่าข้าได้กลับมายังสถานที่พักใจของข้าแล้ว 

เพียงชั่วพริบตาที่ข้าหลงอยู่ในห้วงภวังค์นั้น เมื่อข้าสนใจใครรู้ว่าเจ้าของดวงตาคู่นี้คือผู้ใด พอข้าตั้งสติได้ก็พบว่าเจ้าของดวงตาคู่นั้นได้เดินหายไปท่ามกลางหมู่คนที่มากมายในงานเทศกาลโคมไฟเสียแล้ว ทำอย่างข้าถึงจะได้พบเจอเจ้าของดวงตาคู่นั้นอีกครั้งกัน

ก่อนหน้านี้ สามชั่วยามภายในจวนสกุลลี่ แม่ทัพใหญ่ประจำแคว้นมู่ ได้มีการตัดสินใจแจ้งเรื่องสัญญาหมั้นหมายสองตระกูล ระหว่างตระกูลลี่ กับ ตระกูลหวัง ซึ่งเป็นเสนาบดีการคลังของแคว้น โดยให้คุณชายใหญ่ ลี่ เจียวเจี๋ย แต่งงานกับคุณหนู หวัง เข้อซิง 

จากเหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้บรรยากาศในจวนตระกูลี่มีบรรยากาศที่ตึงเครียส ระหว่างคุณชายใหญ่และท่านแม่ทัพใหญ่ เพราะแต่ไหนแต่ไรมาคุณชายใหญ่จะได้รับพระราชโองการให้ไปออกรบนำทัพเพื่อประจำการอยู่ที่ชายแดนตลอดไม่ได้กลับมาอยู่ที่เมืองหลวงเท่าใดนัก 

และเมื่อใดก็ก็ตามที่ทำการออกรบก็จะเป็นที่เกรงกลัวของศัตรูฝ่ายตรงข้ามมาโดยตลอดและด้วยข่าวลือที่มีไปทั่วทั้งดินแดนว่าตัวคุณชายใหญ่เป็นเทพเจ้าแห่งสงครามมาเกิดเพราะยังไม่เคยพ่ายแพ้ในกับการสู้รบครั้งใด 

ทุกครั้งที่ออกรบมักจะทำการต่อสู้อย่างรุนแรงดุดัน ไร้ความปรานี ทำให้มีข่าวลือต่างๆ มากมายว่าเป็นบุรุษหยาบกร้าน ทุกครั้งที่ทำการออกรบจะสวมใส่เสื้อผ้าด้วยชุดเกราะสีดำพร้อมสวมใส่หน้ากากปิดบังใบหน้าตลอดเวลา ทำให้ไม่มีผู้ใดทราบได้ว่าใบหน้าภายใต้หน้ากากเหล็กนั้นมีรูปลักษณะเช่นใด 

เมื่อข่าวลือเดินทางผ่านเมืองแล้วเมืองเล่า ผ่านปากคนแล้วคนเล่า ก็ทำให้ชื่อเสืยงของแม่ทัพหนุ่มผู้นี้ได้รับการเล่าขานว่ามีหน้าตาอัปลักษณ์ น่ากลัวจนต้องปิดบังใบหน้าที่แท้จริง จะมีก็เพียงแต่ผู้ที่รับใช้และคนสนิทที่อยู่ข้างกายท่านแม่ทัพหนุ่มเท่านั้นที่จะรู้ถึงใบหน้าที่แท้จริงของท่านแม่ทัพ

เมื่อเหตุการณ์ต่างๆ เป็นเช่นนั้นจึงทำให้คุณชายใหญ่ไม่สนใจที่หาบุตรีตระกูลไหนมาเป็นฮูหยินของตนเองด้วยเหตุที่ต้องออกรบตลอดเวลา และเมื่อใดที่มีการกล่าวถึงเรื่องแต่งงานขึ้นมาก็จะทำให้เกิดการทะเลาะใหญ่โตระหว่างคุณชายใหญ่กับนายท่านแม่ทัพใหญ่ทุกครั้งเรื่อยไปและวันนี้ก็เป็นเช่นนั้นอีกอย่างเคย 

“เจียวเจี๋ย อายุเจ้าก็มากแล้วพ่อไม่รอเจ้าหาฮูหยินด้วยตัวเองแล้วนะ พ่อรอมาหลายปีแล้ว ทุกครั้งที่คุยกันพ่อหาบุตรีของจวนต่างๆ มาให้เจ้าเลือก เจ้าก็บอกว่าไม่เอาเจ้าจะหาเองพอคุยไปคุยมาเจ้าก็ควบม้าหายกลับค่ายไปดื้อๆ ซะแบบนั้น แล้วเมื่อไรพ่อจะได้อุ้มหลาน แม่เจ้าก็บ่นกับพ่อตลอดว่าทำไมไม่รีบจัดการเรื่องแต่งงานให้เจ้าซะทีจนป่านนี้แล้ว คราวนี้พ่อไม่ยอมเจ้าแล้ว พ่อจะไปจัดการส่งเทียบสู่ขอคุณหนูใหญ่จวนเสนาบดีหวังให้เจ้า แล้วเจ้ามีหน้าที่เข้าพิธีแต่งงานเดินเข้าเรือนหออย่างเดียวครั้งนี้จะไม่มีการผ่อนปรนใดๆ ทั้งสิ้น รอบนี้เจ้าเงียบปากไปได้เลย”

เสียงบ่นดังได้ยินไปทั่ว กล่าวประโยคยาวไม่หยุดออกจากปากแม่ทัพใหญ่ประจำตระกูลลี่ อยู่ที่โถ่ใหญ่จวนรับรอง ในขณะที่คุณชายใหญ่ ลี่ เจียวเจี๋ย นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านข้างของท่านพ่อ

“ท่านพ่อลูกเคยพูดหลายรอบแล้วว่าลูกยังไม่อยากแต่งงานตอนนี้ ถ้าท่านพ่ออยากอุ้มหลานท่านพอก็ให้น้องรองแต่งงานก่อนข้าก็ได้นิ ตอนนี้สถานการณ์ชายแดนแคว้นมู่ของเรายังไม่สงบดีท่านจะให้ข้าวางใจ หาความสุขใส่ตนได้อย่างไร ข้าไม่แต่งถ้าท่านอยากได้หลานท่านก็ให้น้องรองแต่งแทนข้าได้เลย ท่านพ่อและท่านแม่จะได้อุ้มหลานสมใจเสียที ข้าไม่อยู่คุยกับท่านละข้าขอตัว” 

เมื่อเสียงพูดจบลง คุณชายใหญ่เจียวเจี๋ยก็เดินออกมาอย่างไม่สนใจใครพร้อมกับทิ้งหน้ากากประจำตัวไว้ที่จวนด้วยความโมโหลืมใส่พร้อมกับเดินจากออกมา ทิ้งให้ผู้เป็นพ่อมองตามหลังด้วยที่ใบหน้าโกรธจัดกับความดื้อดึงของลูกชายตนเอง